پدر و مادرم به فدایش...!

حضرت معصومه ـ علیهاالسّلام ـ از قبیل امام زاده هاى مطلق نیست که هنگام زیارت او زیارت نامه ى طلق امام زاده ها خوانده شود، بلکه زیارت مخصوص به خود دارد؛ زیرا در روایت است :
«مَنْ زارَها وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ.»(1) هر کس او را زیارت کند، بهشت بر او واجب مى گردد. خیلى کلمه ى بزرگى است!
نقل شده که روزى حضرت امام موسى کاظم ـ علیه السّلام ـ در مدینه، در خانه تشریف نداشتند، شخصى آمد که سؤالى از آن حضرت بنماید، حضرت معصومه ـ علیهاالسّلام ـ که در سنّ کودکى بودند و در خانه تشریف داشتند، مى فرمایند: آن حضرت تشریف ندارند، چه کار دارید؟

آن شخص عرض کرد: مسأله اى دارم، مى فرماید، بنویس، مى نویسد، ایشان پاسخ آن را مى دهد، بعد که حضرت امام کاظم ـ علیه السّلام ـ به خانه بر مى گردد، مادرش جریان را به آن حضرت عرض مى کند، حضرت مى فرماید: «بِأَبِى هِىَ وَ أُمِّى، حَکَمَتْ بِما حَکَمَ اللّه !» پدر و مادرم به فدایش، به آن چه خداوند حکم فرموده، حکم نموده است.
این ها افراد عادى نبوده اند، خدا مى داند این خاندان چه شخصیّت هایى بوده اند، این همه کرامات براى ایشان ذکر کرده اند، پس چه مى گویند کسانى که این مطالب را درباره ى خود حضرت رسول ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ هم خرافات مى دانند! یا آن کس که ـ نعوذباللّه  ـ مى گوید: «عَصاىَ خَیْرٌ مِنْ مُحَمَّدٍ!» عصاى من بهتر از محمّد ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ است. و یا آن پاسبانى که کنار ضریح حضرت رسول ـ صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ـ ایستاده و مى گوید: به جاى ضریح، دست مرا ببوس!

1. بحارالانوار، ج 48، ص 317؛ ج 99، ص 267.