سفارشات آیت الله بهجت

در نقل جریانات امام حسین ـ علیه ‏السّلام ـ خیلى باید دقّت شود، چه بسا بسیارى از آن چه گفته مى‏شود درست نباشد، هر چند عیان آن چه واقع شده، فجیع‏تر از سماع آن است! به عکس جهان آخرت است، که عیان آن بهتر و لذّت‏ بخش ‏تر از سماع آن است.(1)
قبل از وقوع جنگ، طایفه‏اى از جنّ براى نصرت حضرت سیّدالشهدا ـ علیه‏السّلام ـ به خدمت آن حضرت آمدند و عرض کردند: اگر اجازه دهید، ما مى‏توانیم این لشکر را از شما دفع کنیم، حضرت فرمود:
«وَ إِذا أَقَمْتُ بِمَکانِى، فَبِماذا یُبْتَلى هذَا الْخَلْقُ الْمَتْعُوسُ، وَ بِماذا یُخْتَبَرُونَ؟!... نَحْنُ وَ اللّه‏ِ أَقْدِرُ عَلَیْهِمْ مِنْکُمْ.»(2)

اگر من در جاى خود بمانم، پس این خلق نابود شده با چه چیز آزموده و مورد ابتلا واقع شوند؟!... به خدا سوگند، ما بهتر از شما مى‏توانیم آن‏ها را نابود کنیم.
در وقت تبلیغ باید سعى کنیم یقینیّات قرآن و عترت را نقل کنیم، و به مسموعات خود، بدون مراجعه به دلیل یا کتاب، اکتفا نکنیم، و حدّاقل به همان کتابى که از آن نقل مى‏کنیم، استناد دهیم.
وقتى ما وارد کربلا شدیم، مرحوم آقا میرزا هادى خراسانى ـ که بعد از مرحوم آقا سیّد محمّد کاظم یزدى شایسته‏ى مرجعیت بود ولى قبول نکرد که مرجع بشود ـ فوت کرده بود، ولى چه آثار و برکاتى از ایشان نقل و ذکر خیر مى‏شد که چگونه در مقتل حسینى ـ علیه‏السّلام ـ و دیگر موضوعات، مطالب را با دقّت نظر و با استناد به دلیل بیان مى‏کرده است.

1. شنیدن کى بود مانند دیدن!
2 ر.ک: بحارالانوار، ج 44، ص 330؛ لهوف، ص 66؛ نیز ر.ک: مستدرک الوسائل، ج 10، ص 217 و 325.